كارنيتين

L ـ کارنیتین

L ـ کارنیتین شکل فعال فیزیولوژیکی کارنیتین در بدن است و ترکیبی شبه ویتامینی است که در غذاهای حیوانی یافت می‌شود و ممکن است به صورت طبیعی در کبد و کلیه ساخته شود. کارنیتین در بدن از دو اسید آمینه لیزین و متیونین ساخته می‌شود. دیگر عناصر مورد نیاز برای ساخت ال کارنیتین عبارت است از ویتامین C، ویتامین B6 ، نیاسین و آهن. ال کارنیتین به دلیل نقشی که در سوختن چربی دارد می‌تواند در کاهش وزن مؤثر باشد. کارنیتین یک آنزیم درون سلولی است که وجود آن جهت عبور اسیدهای چرب از غشای میتوکندری و انجام فعالیت بتااکسیداسیون ضروریست (براس، 2000). غنی‌ترین منبع کارنیتین دل، جگر و قلوه است. کارنیتین یکی از رایج‌ترین مکمل‌های ورزشی مورد استفاده ورزشکاران است و احتمالاً موجب بهبود عملکرد ورزشی می‌شود. از لحاظ نظری، کارنیتین به اسیدهای چرب می‌چسبد و آنان را به میتوکندری انتقال می‌دهد تا جهت تأمین انرژی مورد استفاده قرار گیرند. همچنین، این ماده با کاهش نسبت استیل کوآنزیم و در نتیجه، تحریک فعالیت پیروات دهیدروژنا، اکسیداسیون پیروات را تسهیل نموده و از این طریق موجب کاهش تجمع اسیدلاکتیک شده و اجرای تمرین استقامتی را بهبود می‌بخشد. مصرف روزانه کارنیتین ممکن است موجب افزایش سطوح کارنیتین عضلانی شده و افزایش انتقال چربی به میتوکندری و متعاقب آن، افزایش تولید انرژی و بهبود عملکرد ورزشی را در پی داشته باشد. با توجه به سازئوکار اثرگذاری کارنیتین می‌توان گفت مصرف آن احتمالاً در فعالیت با شدت پایین تا متوسط فایده چندانی ندارند.

مصرف 2 تا 4 گرم کارنیتین در قبل از تمرین هوازی اکسیژن مصرفی بیشینه (آستانه بی هوازی) را افزایش داده و از تجمع لاکتات پس از تمرین جلوگیری می‌نماید (وسچیت،1990؛ مارکونی، 1985). در مطالعه‌ای نشان داده شد مصرف روزانه 2 گرم کارنیتین، سرعت اوج دویدن را تا 7/53% افزایش می‌دهد (اسوارت، 1997). همچنین نشان داده شده است که مصرف این مکمل از درد و کوفتگی عضلانی ناشی از تمرینات شدید، به ویژه در افراد غیر ورزشکار جلوگیری می‌کند. مطالعات نشان می‌دهند که مکمل‌دهی L ـ کارنیتین موجب افزایش اکسیژن مصرفی بیشینه و تحریک سوخت و ساز چربی‌ها می‌شود. در بازنگری اخیر کارلیک و لونینگر (2004) گزارش شد که کارنیتین تأثیر مستقیمی در بیان ژن دارد (برای مثال، کارنیتین اسیل ترانسفراز) و می‌تواند از طریق تنظیم درون سلولی میزان اسیدهای چرب، نقش مثبتی در این زمینه ایفا کند. همچنین، شواهد موجود از سودمندی مکمل کارنیتین در تمرین، بازیافت پس از تمرین شدید و جلوگیری از تخریب سلولی حکایت می‌کنند. در پایان باید گفت اگرچه تحقیق در زمینه اثرات مکمل‌دهی کارنیتین بر عملکرد ورزشی مبحث نسبتاً تازه‌ای محسوب می‌شود، با این حال، شواهد علمی کافی در حمایت از تأثیر مثبت آن بر عملکرد هوازی وجود دارد